Gołogóra w XIV wieku była to jedna ze wsi należących do rodziny Święców, którzy byli założycielami miasta Polanów. Przedstawicielem rodu był Piotr Święc.  Po reformacji w wieku XVI Gołogóra była lennem rodziny Woedtke. W 1852 roku Gołogóra została sprzedana rodzinie George. W roku 1904 wieś zostaje sprzedana rodzinie Georga Young. Wielki pożar, który nawiedził Gołogórę w latach 30-tych XX wieku, dokonał całkowitego jej zniszczenia.
 
W roku 1818 liczba mieszkańców wsi wynosiła 177, a już w roku 1905 wzrosła do 244, a w roku 1939 osiągnęła liczbę 333 mieszkańców.

Przedwojenna gospoda w Gołogórze opisywana była jako "położona najwyżej na Pomorzu". Obecnie lewą część budynku zajmuje wyremontowana Świetlica Wiejska, prawa strona będąca niegdyś sklepem, dziś jest własnością prywatną.

Niemcy mieli tu "Elektrizitätshaus" czyli punkt odpowiadający za elektryczność we wsi. W latach 80-tych znajdowała się tu hydrofornia, a później remiza. W 1986 roku budynek został przeznaczony na kaplicę a od 2014 roku jest to kościół.

Stara niemiecka szkoła jeszcze długi czas po wojnie spełniała swoją rolę, dziś jest to prywatny budynek.

Zachowana fotografia z 1965 roku.

W internetowych zbiorach p. Margret Ott (www.schlawe.de) znalazłam nazwiska niemieckich rodzin jakie w 1928 roku zamieszkiwały Gołogórę:

Balfanz, Berg, Besch, Blossin, Both, Burzlaff, Damitz, Discher, Duske, Engelke, Garm, Hanke, Hendes, Holz, Holzfuß, Kempfert, Krause, Lange, Mielke, Momke, Ott, Poch, Quandt, Raddatz, Reinke, Rojahn, Schuwe, Villwock, Warmbier, Wruck, Zech.

Potwierdzić to może również zachowany po dzień dzisiejszy grób rodziny Ott: Alberta i Berthy. Stary, zniszczony niemiecki cmentarz znajduje się tuż za wsią w kierunku jeziora Kamiennego.